Nie lubię deszczu.
Jest niepokojący i smutny.
Przypomina mi wszystkie przebyte w dzieciństwie choroby, gdy z szyją otuloną wełnianym szalikiem i w ciepłych skarpetkach obserwowałam przez okno znajome dzieciaki z podwórka.
Taplały się w swojej błotnej wolności.
A potem w szpitalnej pidżamie, przestraszona tym, co było, znowu patrzyłam przez okno na przychodzących z zewnątrz ludzi. Przemykali pod parasolami z myślą rozkołataną: szybciej, jak najszybciej stąd wyjść!
I nie zauważyłam wtedy pięknych róż, opadających z deszczem na ławkę.
Tylko te czarne parasole.
sama sobie wpiszę komentarz :) zawiesiłam ten tekst, bo lubie czarne różne i myślę, że oddaja klimat deprsyjnego strachu, który przyczepiony jest do złego. W ten czwartek mam opercje na kręgosłupie i zwyczajnie sie boję. Stąd ten tekst - pozdro wszystkim, dbajcie o siebie i trzymajcie się blisko siebie, chocby wirtualnie - do zo szybko, szybko w Malachicie :)
OdpowiedzUsuńwracaj do lasu całkiem "prosta" byle szybciutko:)trzymam kciuki, żebyś nie musiała dlugo czekać na wypis!!!
OdpowiedzUsuńzamornik
Summertime pisze:
OdpowiedzUsuńI ja czekam na Twój szczęśliwy powrót do, pustego w tej chwili, lasu...
Wim, że operacja się udała i jesteś już w domku.
OdpowiedzUsuńWracaj do zdrowia,wypoczywaj i słuchaj się "Mimoucha", a awszystko będzie dobrze!!!
Las poczeka.
a ja codziennie przechodząc przez korytarz na I piętrze nieśmiało spoglądam w szklane drzwi - a nuż mi zamachasz zza swojego biurka???
OdpowiedzUsuń:)
pozdro Bożenko!
Asia
Bożeniu co ty wyprawiasz? Wracaj do nas wracaj do lasu. CZEKAM na Ciebie!!!!!!
OdpowiedzUsuńMiras