Dziękuję za przypomnienie wiersza Piwnice. Zapisuję go jeszcze raz, bo to też jeden z moich ulubionych wierszy :)
Piwnice z tomiku "Da się żyć" (2011)
To miasto bez ciebie jest puste.
To miasto bez ciebie śpi i...
zapada się po piwnice, gdzie wino dojrzewa w sny.
bo wszystko smakuje winem.
Urodziny, imieniny, znowu urodziny, tygodnie, miesiące, lata...
Ludzie odchodzą na chwilę, na zawsze, lub zostają, lecz już tylko na bezwzględnym horyzoncie zdarzeń.
Ci najwytrwalsi zostają blisko bez względu na wybryki, zdarzenia, upadki, wzloty, szybowanie, czołganie. Po prostu. Zwyczajnie. Są.
No właśnie - czy po prostu i czy zwyczajnie? Nie. To są dziesięciolecia życia. Zawsze mnie to interesowało, zastanawiało. Dlaczego są. Jaka siła tym kieruje, że jeden sąsiad, człowiek, z którym mieszkam w jednym "mieszkaniu" (bloku), tylko mieszka obok mnie, a drugi jest bliższy. Z jednym wymieniam tylko "dzień dobry", a z drugim zaprzyjaźniam się, gościmy się kawą, rozmową, dajemy sobie swój czas. Czas z życia.
Nie wiem, nie rozumiem tego, ale z tym nie walczę. Przeciwnie - poddaję się tym zdarzeniom z niejaką przyjemnością.
Nie wydaje mi się, że łatwo się zaprzyjaźniam. A tu nagle pojawia się człowiek, z którym miło mi się gada, w pięć minut klatkowej rozmowy wiem kim jest z zawodu, jaki ma na dziś problem, który mu dokucza. I tak w ciągu tych kilku minut robi się jaśniej, milej.
Się rozgadałam, a przecież chciałam tylko uwiecznić dowód na takie istnienie więzi. Bezwarunkowej czułości.
Po spotkaniu 13 marca (czyt. post niżej) w Galerii Jednej Sylwetki rozchorowałam się. Spotkanie było w poniedziałek, a już w czwartek ległam jak kłoda.
W piątek wieczorem tak się rozkichałam, że przy piątym razie zaczęłam liczyć, przy siódmym zaczęłam się śmiać, a na jedenastym skończyłam :) Po chwili zapukał sąsiad.
- Pani Bożenko, wszystko dobrze?
- No nie bardzo, chora jestem.
- Domyśliłem się, bo huk w całym bloku ha, ha, imbir przyniosłem.
A w sobotę przyniósł mi obiad - pieczonego pstrąga. No to jak to jest z tym horyzontem zdarzeń?
Nadrabiam zaległości? Chyba już nie nadrobię, tak wiele się dzieje 😍
Dyskusyjny Klub Książki WBP w Olsztynie do końca roku spotykać się będzie w Pokoju z Widokiem – miejscu z inspirującym klimatem i prawdziwie fantastycznym widokiem na fragment pięknej olsztyńskiej Starówki.
Podczas marcowego spotkania omówiliśmy książki dwóch polskich noblistek: Wisławy Szymborskiej korespondencja z Herbertem, czyli „Jacyś złośliwi bogowie zakpili z nas okrutnie. Korespondencja 1955-1996” i Olgi Tokarczuk „Bieguni”.
Było to więc iście noblowskie popołudnie!
Szukaliśmy odpowiedzi na pytania, z którymi także zmagała się Olga Tokarczuk - kim są współcześni bieguni? Czy są wśród nas? I czy podróż - duchowa, filozoficzna – jest receptą na bezruch? Bezruch, który rodzi zło.
Dyskusja była bardzo ożywiona, a niektórzy klubowicze posiłkowali się zrobionymi podczas lektury notatkami.
Korespondencja z Szymborskiej z Herbertem poprawiła nam nieco nastroje. To zbiór listów, karteczek i kartek, które do siebie wysyłali na przestrzeni ponad czterdziestu lat. Miło było obserwować jak relacje między nimi rozwijają się w przyjaźń, a nawet flirt, a potem, po otrzymaniu przez Szymborską Nagrody Nobla – oziębiają się. Dlaczego?
Czyżby Herbert zrozumiał, że oto właśnie jego szanse na tę nagrodę spadły do zera. Można taki wniosek wysnuć.
Na kolejne spotkanie zapraszamy do Starego Ratusza 6 kwietnia, godz. 17.00
Do zobaczenia!
i kilka zdjęć z Pokoju z Widokiem. To własnie tam miałam kiedyś spotkanie promujące Purpurowe Gniazdo. Matko kochana jak ten czas leci... no i że teraz ja prowadzę tu zajęcia DKK - nigdy bym nie pomyślała 😊
To dopiero były imieniny!
O szczęściu można pisać dużo, o jego braku jeszcze więcej. Jedno jest pewne - ja mam szczęście do ludzi 😊
Od chwili zatrudnienia się w Wojewódzkiej Bibliotece Publicznej, pewnie z racji tego, że jestem dziennikarką, przypadło mi w udziale prowadzenie m.in. Galerii Jednej Sylwetki. Formuła jest prosta - zapraszam na wywiady osoby, których praca twórcza ma wpływ na rozwój kultury w regionie.
Moje zaskoczenie i radość były więc ogromne, gdy to ja otrzymałam zaproszenie, aby zasiąść w fotelu gościa. I było jeszcze ogromniejsze, gdy zaproszenie wystosowała Irena Telesz-Burczyk, znakomita aktorka Teatru Jaracza w Olsztynie, laureatka polskiego teatralnego Oskara, czyli Grand Prix XV Międzynarodowego Festiwalu Teatralnego „Boska Komedia” w Krakowie (2023), Honorowa Obywatelka Olsztyna.
Data spotkania była kilka razy przekładana ze względu na przygotowania premiery sztuki Christophera Hamptona „Niemieckie życie”, w którym Irenka, z wielkim powodzeniem, wciela się w rolę Brunhilde Pomsel, osobistej sekretarki ministra propagandy Rzeszy, Josefa Goebbelsa. Ale w końcu udało się wyznaczyć termin i padło na 13 marca, poniedziałek, bo w poniedziałki teatr nie pracuje 😃
I tak 13 marca 2023 r. w Wojewódzkiej Bibliotece Publicznej w Olsztynie, w Starym Ratuszu, Irena Telesz-Burczyk przeprowadziła ze mną wywiad. Obie miałyśmy lekką tremą, bo jak zaznaczyła aktorka - takiej roli jeszcze nie grała. Zatem śmiało można napisać, że było to wydarzenie bez precedensu 😊
Ale wszystko wyszło pięknie - był humor, luz, trochę zadumy. Irenka przeczytała kilka moich wierszy, ja zaśpiewałam kilka ballad. W tle towarzyszyły nam zdjęcia moich ukochanych maków i oczywiście kultowa fotografia Janis Joplin autorstwa Boba Seidemanna.
Na pamiątkę kilka zdjęć z tego wydarzenia
I ja tam byłam i bardzo się wzruszyłam - VAN GOGH Multi-Sensory Exhibition w Gdańsku.
Wystawa była eksponowana m.in. w Los Angeles, Nowym Jorku, Toronto, Las Vegas, Dubaju, Berlinie, muzem „Atelier des Lumières” i w kilku miasta Polski. Ja dostałam wyjazd w prezencie imieninowym. Wrażenie ogromne, właściwie pół czasu ekspozycji przepłakałam. Same dzieła eksponowane były na ogromnych ekranach, fruwające liście i kwiaty oraz czytane przez lektora (Robert Gulaczyk) listy do brata Theo.
W opisie czytam, że "dzieła artysty prezentowane są dzięki technologii Digital Art 360, która przeniesie widzów w niesamowity świat wyobraźni wielkiego mistrza." I to najprawdziwsza prawda.
Dosłownie zanurzaliśmy się w obrazach, otaczały nas z każdej strony, były na suficie, na podłodze, wszędzie. Powędrowaliśmy więc ścieżkami Vincenta do Holandii, Paryża, Arles, Saint-Rémy de Provence oraz Auvers-sur-Oise gdzie powstawały jego największe arcydzieła.
Jeśli do tego dodamy przejmująca opowieść o niespełnionym życiu Van Gogha i jego samobójczej śmierci - nie ma siły, żeby się nie wzruszyć.
Doceniony został dopiero po śmierci. W ostatnim okresie życia namalował ponad 2000 obrazów.
Za życia sprzedał tylko jeden obraz. No to można się załamać.
.jpeg)
W niedzielę 12 marca 2023 r. byłam wraz z Izabelą Kędzierzawską w Radiu Olsztyn. Powód? VI edycja Konkursu Literackiego "Dziecięcym piórem" organizowanego przez Szkołę Podstawową we Wrzesinie. Jestem z tym konkursem związana od pierwszej jego edycji. Początkowo jako jurorka, a od trzech lat - przewodnicząca jury.
W audycji Moniki Szczygło zachęcałyśmy młodzież do udziału w konkursie, mówiłyśmy o tym, jak pisanie wierszy, prozy wpływa na rozwój dzieci, ich wyobraźni, stabilizuję ich psychikę. Pisanie jest pewnego rodzaju terapią, gdy nie mamy z kim porozmawiać o dobrych i złych przeżyciach, możemy to opisać.
Prace (wiersze i opowiadania) wysyłamy do 30 kwietnia 2023 r. na adres:
dzieciecympiorem.wrzesina@gmail.com , spwrzesina@jonkowo.pl
więcej informacji pod nr. tel.: 89 512 81 19
Kiedy w sierpniu zeszłego roku prowadziłam spotkanie z Irenką Telesz-Burczyk przez myśl mi nie przeszło, że wkrótce role się odwrócą. To Irena wpadła na pomysł, że w grudniu poprowadzi spotkanie ze mną.
Jednak w styczniu miała premierę nowego spektaklu, a zatem próby, próby, próby. Spotkanie trzeba było przełożyć na dogodniejszy czas. Kilka tygodni temu zadzwoniła do mnie Irenka i powiedziała, że jeśli mamy to zrobić to tylko 13 marca :)
I tak oto zapraszam do Olsztyna 13 marca, godz. 17.00, Stary Ratusz WBP.
Spotkanie w GJS z Bożeną Kraczkowską poprowadzi aktorka Teatru Jaracza w Olsztynie - Irena Telesz-Burczyk :)
